The end.

20 mei 2020 - Almere, Nederland

Lieve fans,

Jaja jullie hadden hem nog tegoed van me, de allerlaatste blog want zo een geweldige periode moet ik wel even goed afsluiten. Eigenlijk had er pas vorige week een einde aan mijn reis moeten komen, helaas kennen we allemaal het verhaal van bier dat opeens een virus wilde worden en daar was Corona/Covid-19 of hoe je het ook wilt noemen. Hierdoor was ik tot het besluit gekomen om het vliegtuig te pakken op 31 maart, inmiddels ben ik weer helemaal veilig terug en zelfs alweer aan de bak in de zorg. Maar goed zullen we bij het begin beginnen?

31 maart, dat was de dag waarop ik afscheid nam van de geweldige familie die mij heeft opgevangen als hun eigen dochter. Het afscheid nemen was wel heel leuk en eigenlijk best wel gezellig, ondanks de maatregelingen toen der tijd heb ik met alle familie en vrienden daar nog even kunnen face timen. Dat was echt fijn en dat moest ook echt wel even omdat al die mensen daar opeens ook mijn familie en vrienden werden, met de familie Simpkinson zelf was het afscheid gek. Het enige wat ik kon denken was dat de volgende keer wanneer ik deze lieve, schattige en leuke jongetjes te zien krijg, ik ze waarschijnlijk niet meer kan optillen. Dus daarom tilde ik ze nog maar een keer extra op, stoeiden we ietsje langer, maakte we veel geintjes en knuffelde ik ze nog iets beter. Onderweg naar het vliegveld  vloeiden er wat tranen bij Lisa en uiteindelijk ook bij mij, we zongen 'like a drum' in de auto met z'n alle en ik genoot nog heel even van Byron zijn slechte dadjokes.  En op het vliegveld knuffelde we nog ietsje langer totdat we wisten ja dit zit goed, Asher besefte zich niet dat ik echt wegging tot hij mijn hele grote tas zag en begreep toen ook dat ik naar huis ging. Al zwaaiend liep ik naar de ingang van het vliegveld en vanaf dat moment kwam ook  bij mij binnen wat Corona nou precies inhoud. Mijn laatste weken was ik altijd binnen met de jongens maar op het vliegveld zag ik de realiteit, voor het eerst zag ik daar de mondkapjes en de mensen die met een boog om elkaar heen liepen. De vlucht ging eigenlijk prima en was best wel chill en na 23 uur vliegen stond ik weer op Nederlandse bodem.

 

Eenmaal op Schiphol geland stapte ik door de deuren heen vol enthousiasme in een doodstille aankomsthal met overal handhaving en marechaussee, al snel zag ik aan de gezichten van mijn familie dat ik niet bij ze in de buurt mocht komen. En ik ga je eerlijk bekennen ik heb me in die 6 maanden Australië nooit alleen gevoeld tot op dit moment, dat je het liefst op je familie wilt afrennen maar niks mag. Dus ja dat was wel even zuur, totdat we op het parkeerterrein bij de Mac stonden en ons zelf niet konden inhouden:) De enige personen die niet met smacht op mij zaten te wachten waren opa en oma, niet omdat ze mij niet wilde zien maar omdat ze het niet wisten. Ik vond het namelijk wel een komisch idee om gewoon super spontaan voor de deur te staan, het filmpje van een hele emotionele oma en een snikkende Quinty op de achtergrond kennen jullie nu wel. Dus zoals jullie weten was het een heel mooi moment. (Mocht je hem niet hebben gezien kijk dan op mijn facebook voor een hartverscheurend filmpje.)

IMG-20200401-WA0077IMG-20200401-WA0074

Als ik terug kijk naar de keuze die ik heb gemaakt, om eerder terug te keren. Ben ik alleen maar blij dat ik dat voor de zekerheid gedaan heb en geloof ik nog steeds dat het allemaal een reden heeft. Ook wilde ik mijn tijd daar gewoon fijn en qua reizen ook veilig afsluiten want het was niet ff een tripje naar Ameland ofzo. Wat heb ik ongelooflijk veel leuke en mooie dingen meegemaakt, in dit halfjaar heb ik zo genoten van het alleen zijn. Ik schaam me gewoon een beetje dat ik toch echt een van de vele clichés ben maar, ik heb zoveel over mezelf geleerd. Als ik ook terug kijk ben ik echt met me neus in de boter gevallen bij de familie Simpkinson omdat hun me echt vanaf moment 1 hebben behandeld als familie. Ik had daar ook geen andere keuze in willen maken ondanks  dat de zorg dragen voor 4 kinderen en dan in het bijzonder 4 jongetjes, echt best wel pittig was. Want ja ik stond wel eens met mijn handen in mijn haar omdat ik gewoon niet wist hoe ik het moest aanpakken. Maar ook die ervaring als Au pair heeft mij weer veel mee gebracht over kinderen, over mijzelf en wat ik later zelf zou willen voor mijn familie. Ook het land had ik totaal niet willen missen want mijn gosh, wat een prachtig land. Als ik alles en iedereen kon verplaatsen naar Sydney zou ik daarvoor tekenen, want de combinatie van stad en natuur in de buitenwijken was gewoon super chill. Natuurlijk niet te vergeten de tripjes die ik heb gemaakt naar Cairns, The blue mountains en Uluru, om dit alleen te ervaren was weer zoiets unieks. Want het is echt een totaal andere ervaring als je iets alleen doet of samen, en hoewel ik altijd een persoon ben van samenzijn heb ik nu ook heerlijke geluksmomentjes gehad in me eentje. Maar ja hoe kun je nou geen geluksmomentje krijgen tijdens een vlucht over een nationaal park heen, een avondje opera, de nieuwjaarsduik op Bondi beach, een nacht in de woestijn slapen, snorkelen in Cairns en nog zoveel meer. Als je mij ook vraagt wat is het tofste dat je hebt gedaan? Ik zou het je niet kunnen vertellen denk ik haha.

vliegen 1FB_IMG_1589926179551FB_IMG_15779627485232000_0101_052502_021IMG_20191231_165101493IMG-20191023-WA0023IMG-20200206-WA0008De eerste keer samen met Jace VS de laatste keer samen met Jace :)

IMG-20191103-WA0025IMG_20200421_233441_802Oktober 2019 vs Maart 2020

Ik ga je eerlijk bekennen, ik kan wel blijven typen en praten over wat voor een geweldig leventje ik heb gehad in Australië. Maar ik ben nu weer in Nederland en alle verhalen kan ik weer in het echt vertellen tijdens een borrel of lekker kopje thee. Ik ga dan ook nu echt een einde breien aan mijn allerlaatste blog over mijn reis. En dat ga ik heel cliché doen door mensen te bedanken want zonder de liefde en motivatie van al deze mensen had ik het echt wel zwaar gehad denk ik. Allereerst, het enorme support leger van vrienden en familie wat ik hier heb achter gelaten heeft mij geen moment in de steek gelaten. Of het nu dag of nacht was in Nederland, er was altijd wel iemand die voor mij klaar stond. Dan mijn tweede familie aan de andere kant van de wereld die ik elke dag nog steeds een beetje mis, de familie Simpkinson. Vanaf het moment dat ik geland was zat het goed met de hele familie en ik zal zeker de familie brunch, vakanties en zwembad daagjes missen. En ook de 1 op 1 momentjes met de boys ga ik missen zoals voetballen met Hugo, boeken lezen met Kai, melk halen met Asher en Disney films kijken met een slapende Jace op me buik. Ten derde alle vrienden die ik in Australië heb gemaakt en met wie het altijd een feestje was op het strand en in de mega stad zelf. Maar dan last but not least natuurlijk jullie, mijn trouwe volgers die elke maand weer klaar zaten met te gekke reacties op al mijn verhalen. Dank daarvoor!

Nou dat was 'm dan.

Heel veel dank voor het volgen mijn reis, veel liefs en een denkbeeldige knuffel,

Quin

IMG-20200122-WA0009

The end. 

                                                                                                                           ----------------------------------------------------------------------------------------------------

Dear fans,

Yeah I owed you this one, the last blog. Actually, my trip should have ended last week, unfortunately we all know the story of beer that suddenly wanted to become a virus and there was Corona / Covid-19 or whatever you want to call it. Because of this virus I had made the decision to catch the plane on March 31, So I'm already safely at home and already working again. But shall we start from the beginning?

March 31, that was the day I said goodbye to the beautiful family who treated me as their own daughter. Saying goodbye was a lot of fun and actually quite pleasant, despite the measures at the time I was able to facetime with all the family and friends there. That was really nice and it was necessary because all those people there suddenly became my family and friends, with the Simpkinson family it was crazy. All I could think was that the next time I see these sweet, cute and little boys, I probably won't be able to lift them up. So that's why I picked them up one more time, we made a lot of jokes and I hugged them a little longer. On the way to the airport some tears flowed , we sang 'like a drum' in the car all together and I enjoyed Byron's bad dad jokes for a moment. Then we cuddled a little longer at the airport until we knew yes this is good, Asher did not realize that I really left until he saw my very big bag and then also understood that I was going home. While waving them goodbye I walked to the entrance of the airport and from that moment on I did knew what Corona means. My last weeks I was always inside with the boys, but at the airport I saw the reality, for the first time I saw the mouth masks and the people who walked around each other with an arc. The flight went fine and was quite chill and after flying for 23 hours I was back on Dutch soil.

Once I landed at Schiphol Airport, I stepped through the doors into a dead-silent arrival hall with enforcement and military police everywhere, soon I saw in the faces of my family that I was not allowed to come near them. And I'm going to confess to you honestly I have never felt alone in those 6 months until this moment, that you prefer to run to your family but nothing is allowed. So yes it was a bit hard until we were in the parking lot at Maccas and couldn't hold back ourselves to cuddle :) The only people who weren't waiting for me were my grandparents, not because they didn't want to see me but because they didn't know. I thought it was a funny idea to just be there knocking at the door, I bet you know the video of a very emotional grandma and a sobbing Quinty in the background. So as you know it was a very nice moment. (If you have not seen it, see my Facebook page!)

IMG-20200401-WA0077IMG-20200401-WA0074

When I look back at the choice I made, to return earlier. I'm just glad I did that just to be sure, and I still believe it all has a reason. I also just wanted to end my time there in a nice way and also travel safely. What an incredible amount of fun and beautiful things I experienced, in this half year I enjoyed being alone so much. I'm just a little ashamed that I'm really one of the many clichés, but I've learned so much about myself. When I look back I really fell in love with the Simpkinson family because they treated me like family from moment 1. I would not have wanted to make any other choice, despite the fact that taking care of 4 children and in particular 4 boys, was quite hard. Because yes I didn't knew how to handle some situations. But that experience as an au pair has also brought me back a lot about children, about myself and what I would like for my family later on. I would not have missed the country at all because my gosh, what a beautiful country. If I could move anything and everyone to Sydney I would sign for that, because the combination of city and nature in the suburbs was just super chill. Of course not to forget the trips I made to Cairns, The blue mountains and Uluru, to experience of doing this alone was such a unique thing. Because it is really a completely different experience when you do something alone or together, and although I have always been a person of being together, I have now also had wonderful moments of happiness on my own. But how can you not get a lucky moment during a flight over a national park, an evening at the opera, the New Year's dive on Bondi beach, a night in the desert, snorkeling in Cairns and so much more. If you ask me what's the coolest thing I've done? I couldn't tell you I think haha.

vliegen 1FB_IMG_1589926179551FB_IMG_1577962748523IMG_20191231_1651014932000_0101_052502_021

IMG-20191023-WA0023IMG-20200206-WA0008First time with Jace VS the last time.

IMG-20191103-WA0025IMG_20200421_233441_802October 2019 VS March 2020

I'm going to confess to you honestly, I can keep typing and talk about what a great time I had in Australia. But it is an amazing memory that I will cherish forever. I am now really going to put an end to my very last blog about my trip. And I am going to do that very cliché by thanking people because without the love and motivation of all these people I would have had a hard time, I think. First of all, the huge support army of friends and family that I have left in the Netherlands has never failed me. Whether day or night in the Netherlands, there was always someone who was there for me. Then my second family on the other side of the world that I still miss a little bit every day, the Simpkinson family. From the moment I landed the whole family was amazing in every way and I will definitely miss family brunch, holidays and pool days. And I also miss the 1 on 1 moments with the boys, such as playing sports with Hugo, reading books with Kai, getting milk with Asher at the store and watching Disney films with a sleeping Jace on my stomach. Thirdly, all the friends I made in Australia and with whom it was always a party on the beach and in the big city itself. Last but not least of course you, my loyal followers who were ready every month with lovely comments to all my stories. Thanks for that!

Well that was it then.

Thank you very much for following my journey, lots of love and an imaginary hug,

Quin

IMG-20200122-WA0009

The end.

Foto’s

6 Reacties

  1. Nathalie:
    20 mei 2020
    Kanjer, wat een héérlijk verhaal om te lezen!!! Super tijd heb jij gehad daar en zalig dat je weer thuis bent.
    Die kopjes thee en wijntjes zijn super gezellig met jou, heerlijk om je om ons heen te hebben!!!!
    Dikke kus en tot snel💋
  2. :
    20 mei 2020
    Zo leuk om weer bij jullie gezellig te borrelen en samen te zijn♥️♥️
  3. Bernadette Snoek:
    28 mei 2020
    Hey Quinty, wat een prachtige belevenissen heb je achter de rug !!😃👌🏼🌏 En super leuk en knap beschreven.
    Dank voor het delen, ik heb er van genoten❣️❣️❣️Liefs Bernadette.
  4. :
    27 juni 2020
    Dankjewel! Ik vind het echt geweldig dat je me zo hebt gevolgd 😘😘😊😊
  5. Jolanda Daalmeijer:
    8 juni 2020
    Een beetje late reactie, maar ik ben alweer zo druk met je en blij dat je weer thuis bent.
    Als ik op het afgelopen half jaar terug kijk wat je allemaal hebt meegemaakt en in je eentje gedaan hebt, kan ik alleen maar supertrots op je zijn.
    Zo goed gezorgd voor die leuke jochies en dan nu ben je alweer druk in de weer met zorgen voor andere mensen. Je bent een topper en ik ben blij en trots dat je mijn kind bent. Love U, to Australië and back😉
  6. :
    27 juni 2020
    ♥️♥️